Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται κατώτεροι από τους άλλους. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ο βασικότερος όλων είναι η σύγκριση. Και μάλιστα μια σύγκριση μεταξύ ανόμοιων πραγμάτων/οντοτήτων, μια άδικη σύγκριση.

Και πού οδηγεί η σύγκριση; Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν την αξία τους. Η αυτογνωσία είναι κάτι άγνωστο γι’ αυτούς. Δεν αγαπούν τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τα δυνατά τους σημεία ώστε να επικεντρωθούν σ’ αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι επικεντρώνονται, τις περισσότερες φορές ασυνείδητα, στις αδυναμίες τους. Εστιάζουν σ’ αυτές και παθαίνουν ένα είδος ψυχικής και νοητικής τύφλωσης. Δεν «βλέπουν» καθαρά και η διαστρέβλωση της εικόνας που έχουν για τον εαυτό τους τείνει να γίνει μια μόνιμη κατάσταση. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι σίγουρα η «δυστυχία». Αυτή η δυστυχία μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους.

Μπορεί το άτομο να κλειστεί στον εαυτό του. Μπορεί να σταματήσει να προσπαθεί να εξελίσσεται. Η ηττοπάθεια το καταβάλει. Κι έτσι αυτή η κατάσταση λειτουργεί ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Ουσιαστικά αυτό το άτομο αρνείται να «δει», να ζήσει, να βιώσει τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό εκφράζεται με άρνηση ως προς τους «ανώτερους» ανθρώπους προς αυτό. Τους αγνοεί!

Όμως μπορεί ένα άτομο που πάσχει απ’ αυτή τη διαταραχή να δράσει εντελώς ανάποδα. Μπορεί να γίνει επιθετικό. Σε ανύποπτες στιγμές και πολλές φορές χωρίς συγκεκριμένο λόγο δημιουργεί καυγάδες με τα άτομα που θεωρεί «ανώτερά» του προσπαθώντας να επιβληθεί. Και στις δύο περιπτώσεις ο χαμένος είναι ο ίδιος ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνει. Άπαξ και έστω και για μια στιγμή συνειδητοποιήσει αυτό το «παιχνίδι» που παίζει τότε μπορεί να πάρει μπρος και να ξεκινήσει ένα ταξίδι που θα το ονόμαζα «Επιστροφή στην προσωπική του αξία» ή/και «Ταξίδι αναγνώρισης της προσωπικής του αξίας».

Μπορεί όντως στο δρόμο μας να βρεθούν άνθρωποι με πολλές ικανότητες και δεξιότητες, πιο «έξυπνοι», πιο τυχεροί, πιο… πιο… πιο… Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη τάση να «ιντριγκάρουν» γιατί και μόνο υπάρχουν. Αυτό το «ιντριγκάρισμα» μπορεί να το θεωρήσουμε ένα κίνητρο εξέλιξης. Ένας «φως» που θα μας ωθήσει να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας. Μπορεί όμως και να τρομάξουμε, να φοβηθούμε. Και έτσι αυτό το «φως» να θέλουμε να το πολεμήσουμε γιατί μας ξεβολεύει. Γιατί μας δείχνει και μια άλλη οπτική της ζωής. Και για να ξεβολευτούμε και να χτίσουμε κάτι καινούργιο θέλει κόπο. Για να αλλάξουμε απαιτείται δουλειά που πολλοί από εμάς δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε.

Το «κλειδί» στην όλη ιστορία είναι η «αλήθεια». Η «αλήθεια» που εκφράζεται με την μορφή του διαφορετικού, του καινούργιου, του πιο πολύ. Δυστυχώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν. Και γι’ αυτό άλλοι την αγνοούν, ενώ κάποιοι άλλοι την μάχονται, της επιτίθενται. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε μέσα μας. Να αναγνωρίσουμε τις αξίες μας. Και τις «αδυναμίες» μας και να τις μετατρέψουμε σε «ευκαιρίες». Έτσι θα σταματήσουμε να κάνουμε άσκοπες και ανώφελες συγκρίσεις. Έτσι θα σταματήσουμε να αισθανόμαστε κατώτεροι. Έτσι θα γίνουμε εραστές της «αλήθειας». Θα εξελιχθούμε! Και έτσι δεν θα μπαίνουμε ούτε σε άσκοπες αντιπαλότητες αλλά και ούτε θα αγνοούμε το «φως».

Το Αίσθημα Κατωτερότητας στο επιχειρηματικό πεδίο
Ας μεταφερθούμε τώρα στο business επίπεδο. Υπάρχουν εκατομμύρια εταιρίες/οργανισμοί σ’ όλο τον κόσμο οι οποίες απαρτίζονται από άτομα. Μέρος του συνόλου αυτών των ατόμων λειτουργούν στην καθημερινή τους ζωή σύμφωνα με το «αίσθημα κατωτερότητας». Και είναι φυσικό και επόμενο να το μεταφέρουν και στην business ζωή. Πολλοί είναι οι επιχειρηματίες που νιώθουν μειονεκτικά απέναντι σε άλλους του χώρου τους. Και αυτοί οι επιχειρηματίες συνήθως ακολουθούν μία από τις δύο τακτικές που αναφέραμε παραπάνω. Είτε αγνοούν τις επιτυχημένες εταιρείες του χώρου τους είτε τις πολεμούν.

Το αποτέλεσμα της πρώτης αντιμετώπισης είναι, ότι είναι σίγουρα χαμένοι διότι μ’ αυτόν τον τρόπο αρνούνται να μάθουν και να εξελιχθούν. Το αποτέλεσμα της δεύτερης αντιμετώπισης μπορεί να είναι αρχικά καλό, με την έννοια της επιτυχίας/κερδοφορίας. Όμως σε βάθος χρόνου και όχι μεγάλο αυτό γυρνάει εναντίον τους. Άρα και στις δύο περιπτώσεις η κατάσταση είναι «lose».

Σίγουρα αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να διαμορφώσουν μία κουλτούρα μη ανταγωνιστική, περισσότερο συνεργατική και αλληλέγγυα. Μπορούν να υπάρχουν σε μία συνεχόμενη κατάσταση lifelong learning και ταυτόχρονα να εστιάζουν στο πως θα εξελιχθούν βασιζόμενοι στα ισχυρά τους χαρτιά, που αυτά συνήθως έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους, την τοποθεσία, το προϊόν/υπηρεσία κ.ά. Ταυτόχρονα, «πληγές» οι οποίες κακοφορμίζουν θα πρέπει να τις κλείνουν αμέσως. Όπως επίσης δεν θα πρέπει να νοιάζονται για το πόσο «ισχυρές» είναι, in terms of status & money, ούτε θα πρέπει να κινούνται μέσα στη λογική της ανταγωνιστικότητας.

Θα πρέπει η κάθε εταιρεία να λειτουργεί ως ένας άνθρωπος που βλέπει το «φως» και το «εκμεταλλεύεται» για το δικό του καλό. Θα πρέπει να επικεντρώνεται στον εαυτό της και όχι στους άλλους.
Κάθε αλλαγή προς το καλύτερο προκύπτει από μέσα προς τα έξω και όχι απ’ έξω προς τα μέσα!!!

Δήμητρα Ζερβάκη, ΕΜΒΑ, PMP, TTT
Business Coach, Project Manager
http://dimitrazervaki.com/