2.Ποια η συμβουλή σας για όσους επιθυμούν να ξεκινήσουν στις μέρες μας τη δική τους επιχείρηση, δεδομένου της ανασφάλειας που έχει δημιουργήσει η πανδημία της covid-19;

Δεν υπήρξε ποτέ ασφαλές πλαίσιο για να πάρει κανείς ρίσκο. Ή αλλιώς, θεωρώ πως δεν γίνεται κάποιος να πάρει ρίσκο εκ του ασφαλούς. Θα τους έλεγα να μην κοιτούν τις συνθήκες τώρα, αλλά να δώσουν όλη τους την ενέργεια στο να φτιάξουν ένα πλάνο ως προς την λειτουργικότητα. Π.χ. να κάνουν έρευνα για το που θα βρουν τον πελάτη που θέλουν. Να κοιτάξουν τους αριθμούς τους. Και αν μπορούν, ποιο ποσό να ξοδέψουν. Να είναι συντηρητικοί στην πρόβλεψη των εσόδων και να ‘’φουσκώνουν’’ τα έξοδα.

Θα έλεγα «Ξεκινήστε»! Νομίζω, ποτέ δεν υπήρξε καλύτερη περίοδος. Ο κόσμος είναι στα σπίτια του, υπάρχουν πάρα πολλοί πόροι σήμερα σε σχέση με πριν 20 ή 30 χρόνια που ξεκίνησα εγώ και η γνώση στο μεγαλύτερο κομμάτι της είναι δωρεάν. Οπότε «ξεκινήστε, εστιάστε και δουλέψτε πολύ σκληρά. Κοιτάξτε τις συνθήκες αναφορικά μόνο με το λειτουργικό κομμάτι». Από κει και πέρα κανένας δεν χρειάζεται 10 εκατομμύρια πελάτες που έχει αυτή η χώρα. Αν χρειάζεσαι 5 ή 50 ή 500, η δουλειά σου είναι να αφοσιωθείς στο να τους βρεις.

3.Τι θα λέγατε για όσους έχουν ήδη τη δική τους επιχείρηση και δυστυχώς έχουν πληγεί λόγω της πανδημίας; Πώς θα μπορούσατε εσείς να βοηθήσετε;

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω, ότι υπάρχουν κλάδοι και κλάδοι. Π.χ. αν έχεις ένα ξενοδοχείο και μάλιστα μικρό, έχεις πληγεί πάρα πολύ και βιώνεις δύσκολες καταστάσεις. Δεν θέλω να κάνω μια γενίκευση χωρίς να μεταφέρω την ευαισθησία που με διακρίνει για κάθε κλάδο. Ωστόσο, όμως, θεωρώ πως είναι μια ‘’ήσυχη’’ περίοδος. Π.χ. στα πλαίσια του μάρκετινγκ δεν υπάρχουν πολλές φωνές που ‘’φωνάζουν’’. Η δική μου η γραμμή και αυτό που κάνω εγώ και στη δική μου εταιρία, είναι πως όταν οι άλλοι σιωπούν, γιατί περιμένουν να δουν τι θα γίνει, μπορείς με πολύ λιγότερο κόστος και ενέργεια να φωνάξεις και να ακουστείς.

Αν λοιπόν, φωνάξεις και ακουστείς τώρα, στον επόμενο τόνο θα είσαι ‘’πρόθυμος’’ στο μυαλό του καταναλωτή. Οπότε, εμένα η συμβουλή μου είναι πως αυτή η στιγμή είναι κατάλληλη για να επενδύσεις και να χτίσεις την μάρκα σου. Και για να κερδίσεις τον κόσμο που κυκλοφορεί και ξοδεύει αυτήν την περίοδο, ο οποίος δεν είναι και λίγος παρεμπιπτόντως, αναλόγως βέβαια και τον κλάδο, ή για να προετοιμαστείς για την επόμενη μέρα που θα έρθει.

4.Είστε γνωστή στα ΜΜΕ ως η «γκουρού της ευτυχίας». Τελικά, είναι εφικτή η ευτυχία στις μέρες μας; Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να την προσεγγίσουμε;

Θα σας απαντήσω κατηγορηματικά, ναι! Από κει πέρα, ως προς τον τίτλο «γκουρού της ευτυχίας», νομίζω θα ήταν καλύτερα να γραφτεί «γκουρού» της δικής μου ευτυχίας, γιατί δεν είμαι επίδοξος «γκουρού» στη ζωή κανενός άλλου. Νομίζω, ο καθένας είναι ο δικός του «γκουρού» και πρέπει να γίνει ο δικός του «γκουρού». Η ευτυχία για μένα είναι εφικτή, αλλά δεν είναι ένας προορισμός. Ευτυχία είναι να κοιτάς, τι τρέχει γύρω σου. Για μένα ευτυχία είναι τα μικρά πράγματα -είναι και οι μεγάλες επιτυχίες προφανώς, είναι και η πορεία που κάνει κάποιος-, αλλά ευτυχία είναι και οι αποτυχίες, από τις οποίες βγήκα ζωντανή, ευτυχία είναι τα εμπόδια που έχω παρακάμψει, ευτυχία είναι που ξυπνάω και βλέπω την οικογένειά μου σώα και ασφαλή.

Θέλω να πω επίσης, ότι μερικές φορές το κάνουμε λίγο δύσκολο. Λέμε στον εαυτό μας πρέπει να δουλέψω, πρέπει να παλέψω, με αποτέλεσμα να μην περνάω καθόλου καλά και κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο σταθμό που λέγεται ευτυχία και τότε θα θεωρούμε, ότι θα είναι όλα καλά. Νομίζω, ότι αυτή η οπτική είναι εσφαλμένη, πρώτον γιατί έτσι στην πορεία δεν περνάς καλά και δεύτερον γιατί όταν φτάσεις, πάλι δεν θα είσαι τόσο ευτυχισμένος, όσο υπολόγιζες αρχικά.

Οι μελέτες δείχνουν πως ακολουθώντας αυτό το μοτίβο σκέψης π.χ. όταν θα κάνω αυτό, θα… όταν θα καταφέρω εκείνο, θα… όταν θα βρω τον κατάλληλο άνθρωπο, θα... όταν θα έχω τα λεφτά, θα.., η καταπίεσή του θα σε ακολουθεί, ακόμη και αν έχεις πετύχει αυτό που ήθελες, καθώς πάλι θα βρίσκεις τον τρόπο ή το λόγο να αναβάλλεις τη ευτυχία. Οπότε για μένα η ευτυχία είναι μια καθημερινή υπόθεση, μια πρόθεση να ξυπνάω το πρωί και να περνάω καλά τη μέρα μου. Ακόμη κι αν δεν το κατορθώνω πάντα.

5. Χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι το έντονο στρες. Πολλοί άνθρωποι δείχνουν να το σωματοποιούν, να κατακλύζονται από αρνητισμό και να επηρεάζεται η προσωπική και η επαγγελματική τους ζωή. Πώς θα μπορούσαν κατά τη γνώμη σας να το περιορίσουν;

Οι έρευνες δείχνουν πως το στρες και όλες οι αρρώστιες που προκύπτουν από αυτό, θα αποτελούν το έτος 2030, το οποίο είναι πια δίπλα μας, από τις πρώτες αιτίες θανάτου. Δε νομίζω, ότι υπάρχει εύκολη λύση για να το αντιμετωπίσουμε. Όμως, αν θέλαμε μια απλή κατεύθυνση, θα έλεγα, ότι αυτή θα αφορούσε πάλι την πρόθεση. Ξυπνάμε το πρωί και αγωνιούμε για το πρόγραμμα της ημέρας, να κάνουμε την λίστα μας και να καταφέρουμε να τη διεκπεραιώσουμε. Η λίστα αυτή φυσικά, δεν περιλαμβάνει μόνο τα πρακτικά θέματα, αλλά και τους προβληματισμούς για το πώς π.χ. θα πρέπει να φερθείς, πώς πρέπει να φανείς, ποιος πρέπει να σε αποδεχτεί κ.λπ. Όλα αυτά είναι αγχωτικά. Και μην ξεχνάμε και όλους τους απαιτητικούς ρόλους που αναλαμβάνουμε στο οικογενειακό περιβάλλον π.χ. αν είμαστε γονείς ή στο εργασιακό, αν είμαστε εργοδότες ή εργαζόμενοι.

Καλή αρχή θα ήταν να βγάλουμε από τη λίστα τα πράγματα εκείνα που δεν προσθέτουν αξία στη ζωή μας. Τα εύκολα που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή είναι, πχ το ποιον θα εντυπωσιάσεις, το ποιος θα σε αποδεχτεί, ο κοινωνικός περίγυρος, το τι θα πει ο οικογενειακός κύκλος ή οι άλλοι, ποια πράγματα πρέπει να αποκτήσεις για να σου δοθεί ένα κοινωνικό στάτους (από την επώνυμη μπλούζα έως και το πιο ακριβό αυτοκίνητο), οι ώρες που περνάμε χαζεύοντας στο ίντερνετ και στα social media, ο τρόπος διασκέδασης.

Βγάζοντας, λοιπόν, αυτά από τη μέση και παράλληλα δίνοντας βαρύτητα στους ανθρώπους που αγαπάμε, τη δουλειά μας, τη ζωή μας και τους στόχους μας, αυτόματα το στρες μας θα μειωθεί στο 50%.

6. Μιλούσα με τις φίλες μου τις προάλλες και όλες σχεδόν κατακλύζονται από ενοχικό σύνδρομο, καθώς θεωρούν, ότι λόγω της καριέρας τους που τους απορροφά σε μεγάλο κομμάτι στην καθημερινότητά τους, δεν είναι καλές μαμάδες για τα παιδιά τους. Πώς θα μπορούσαν να χειριστούν τα ‘’παιχνίδια’’ του μυαλού τους και να ελαττώσουν τις τύψεις τους;

Θα ήθελα να κάνω το εξής ερώτημα: «Έχετε ακούσει άνδρα που να έχει τέτοια ενοχή;». Έχουμε ενοχές, γιατί έχουμε πειστεί και αποδεχτεί, ότι αυτός είναι αποκλειστικά δικός μας ρόλος και χωρίς να θέλω να ακουστώ σαν ‘’σουφραζέτα’’ μια άλλης εποχής, θεωρώ, ότι είναι χρέος μας να εκπαιδεύσουμε τους ανεκπαίδευτους -γιατί υπάρχουν και οι εκπαιδευμένοι σύντροφοι- πως το μεγάλωμα τον παιδιών είναι κάτι που πρέπει να το μοιραστούμε. Θα μοιραστούμε και την ενοχή, αλλά και το ποιος θα ταΐσει, θα κοιμίσει και θα διαβάσει το παιδί.

Δεν λέω να μεταφέρουμε την ενοχή στο σύντροφό μας. Άλλωστε το να υπάρχουν δύο ενοχικοί γονείς είναι φυσικά χειρότερο από τον έναν. Θα ήταν όμως καλό, αντί να σκεφτούμε τι θα κάνουμε για να μην έχουμε αυτές τις ενοχές, να συζητήσουμε λίγο περισσότερο μαζί του, να τον ακούσουμε πραγματικά και να έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε μια νέα οπτική και… γιατί όχι, να μάθουμε και κάποια νέα τεχνική.

Σύμφωνα με τις έρευνες σχετικά με την εργασία των γυναικών στην χώρα μας, δεν είναι κρυφό πως η Ελληνίδα εργάζεται 365 ημέρες τον χρόνο και καθημερινά προσθέτει 5 ώρες απλήρωτης εργασίας εν αντιθέσει με τον άνδρα που προσθέτει 2,5. Για τις γυναίκες, όπως φαίνεται, δεν υπάρχουν γιορτές και αργίες. Οπότε, αυτό θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Η Ελληνίδα είναι βεβαρημένη στο χρόνο της.

Δεν θέλω να αναφερθώ στο πως θα απομακρύνουμε τις ενοχές. Θεωρώ πως οι γυναίκες που έχουν ενοχές, θα πρέπει να προσπαθούν να βρίσκουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους, να κάνουν κάτι που τις ευχαριστεί και να το απολαύσουν. Άλλωστε όταν είσαι ευχαριστημένη και γεμάτη, έχεις μεγαλύτερη υπομονή με τα παιδιά σου και μεγαλύτερα επίπεδα αντοχής στην καθημερινότητά σου.

7.Πριν λίγες ημέρες τα παιδιά που είχαν δώσει πανελλαδικές εξετάσεις κατέθεσαν το μηχανογραφικό τους σημείωμα. Τι θα λέγατε σε εκείνα τα παιδιά που δυστυχώς δεν τα κατάφεραν να έχουν το αποτέλεσμα που επιθυμούσαν;

Θα τους έλεγα να δουλέψουν το καλοκαίρι και να περάσουν καλά. Νομίζω, ότι επαφιόμαστε τόσο πολύ στην ακαδημαϊκή μόρφωση, που έχουμε ξεχάσει πως είναι ένας από τους τρόπους για να παράγεις μετά και να μπορέσεις να εξασφαλίσεις οικονομική ανεξαρτησία για σένα και τους ανθρώπους που αγαπάς. Παράλληλα, φροντίζεις για τη πνευματική σου καλλιέργεια, την οποία μπορεί κάποιος να αποκτήσει στις μέρες μας δωρεάν από πολλά άλλα μέσα και φορείς.

Προσωπικά, αν δεν είχα πετύχει στις εξετάσεις, θα πήγαινα να δουλέψω, έστω και εθελοντικά για να νιώθω παραγωγική. Παράλληλα, θα ξεκουραζόμουν και έπειτα θα άρχιζα ξανά. Οι επιτυχίες είναι ωραίες, όμως οι αποτυχίες είναι τα σκαλιά. Πρέπει να τα ανέβεις για να φτάσεις στον στόχο σου.

Συνέντευξη-επιμέλεια: Γκρίτζαλη Κατερίνα

Δ/ντρια Σύνταξης, stentoras.gr

Λίγα λόγια για την εισηγήτρια...

H Business Coach Δρ. Νάνσυ Μαλλέρου έχει βοηθήσει εκατοντάδες επιχειρήσεις να ξεκινήσουν και να επεκταθούν στρατηγικά και χιλιάδες ανθρώπους να πιστέψουν στο δυναμικό τους.

Η Νάνσυ είναι μία αποδεδειγμένα επιτυχημένη επιχειρηματίας, ιδρύτρια της Life Clinic Group και άλλων εταιριών, και δοκιμασμένη προηγουμένως στα πολύ απαιτητικά εργασιακά περιβάλλοντα πολυεθνικών επιχειρήσεων. Έχει διδάξει Μάρκετινγκ και Επικοινωνία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για περισσότερο από μία δεκαετία, ενώ τα τελευταία 15 χρόνια μέσα από την πορεία της ως πρωτοπόρος στο coaching στην Ελλάδα, έχει προσφέρει παρακίνηση και καθοδήγηση σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους τόσο σε ατομικό, όσο και σε εταιρικό επίπεδο.

Το κοινό της ξεπερνάει τους 200.000 ανθρώπους, ενώ η εβδομαδιαία εκπομπή της στο Youtube τα 6.000.000 views.